Alina Dragan

Taty nie ma od 1997 roku, a mama umarła cztery lata temu, nie odzyskując przytomności. Jak to jest naprawdę z tą świadomością tego nikt z nas nie wie. Bo brak reakcji nie oznacza chyba, że ktoś nie słyszy lub nic nie czuje. Leżała w szpitalu na neurologii i równo miesiąc od operacji 'organizm' zdecydował się zakończyć zmagania personelu szpitalnego z różnymi czynnościami, które nie dawały Jej nic poza utrzymywaniem pracy serca.

Im dłużej Jej nie ma tym bardziej do Niej tęsknię. A przecież, gdy żyła nie zgadzałam się z Nią generalnie na każdy temat. Nie mogłyśmy znaleźć wspólnego języka, czy to w sprawie ubierania się czy wyboru chłopaka. I często odbierałam Jej uwagi jako złośliwości. Pamiętam, że jak nie chciałam czegoś zjeść mówiła ‘oj tak, nie jedz, bo przytyjesz’. Dla mamy dobry wygląd to był ten 'przy kości':) Gdy byłam małą dziewczynką robiła mi takiego fikołka z włosów na czubku głowy, którego pewnego dnia obcięłam nożyczkami krawieckimi. Nic się nie dało zrobić z fryzurą i lokalny golibroda wyrównał mi włosy tak, że wyglądałam jak chłopiec. Też była niezadowolona.

Mama szyła ubrania i mnie także produkowała garderobę. Te sukieneczki z falbankami były dla mnie wyjątkowym utrapieniem, bo jak tu wejść na drzewo w takiej szykownej kreacji, a ja uwielbiałam wdrapywać się po owoce i szyszki. Później, z przekory zaczęłam chodzić w spodniach, ale to Jej się też nie podobało, bo nie wypada ‘żeby dziewczynka chodziła w portkach’.
Mogłabym podać jeszcze mnóstwo przykładów, które wpłynęły na moją psychikę i do dzisiaj mam różne ‘strachy’, ale jakie to teraz ma znaczenie? Mamy nie ma, a ja bardzo za Nią tęsknię…

Od Jej śmierci zapalam każdego dnia lampki koło Jej zdjęcia. Rozmawiam z Nią, gdy jest mi źle, gdy czuje się samotna lub zwyczajnie mam dosyć... Proszę, żeby była aniołem stróżem, gdy wyruszamy w podróż i żeby nas nie opuszczała, gdy potrzebujemy wsparcia. Nawet, jeżeli takie prośby nie mają sensu… myślę, że Ona na nas patrzy.