Alina Dragan

Wszyscy moi znajomi wiedzą, że walczę na wielu frontach. Głównie listami, faxami i najmniej skutecznymi urzędowo mailami. Tu gdzie moi rodzice zamieszkali, na Pomorzu Zachodnim, w środku lasu jest pełno różnych spraw, o które trzeba się upierdliwie upominać. Znają mnie w wielu urzędach, których działalność dotyczy publicznych sfer naszego obywatelskiego życia. Gmina, nadleśnictwo, 'twój sprzedawca prądu', ci od dróg i od przewozu drewna w dni błotniste. Także nie przepuszczę sklepom sprzedającym wybrakowany produkt, lekarzom źle odnoszącym się do mojej mamy i urzędniczkom, które pokazują nam, gdzie jest nasze miejsce, bo one zawsze mają rację.

Irytuje mnie, że ludzie na publicznych stanowiskach, mający pensje z podatków obywateli robią łaskę, że podejdą do symbolicznego okienka, że są dla nas nieuprzejmi i że od razu podchodzą do sprawy z marsem na czole. Najgorzej jest, gdy trafię na kogoś, kto od razu uważa, że czegoś się nie da zrobić, zamiast spróbować pomóc w znalezieniu rozwiązania. Urzędy ze sobą nie współpracują i zrzucają załatwianie administracyjnych spraw na nasze barki. Wiem, że ludzie stąd muszą jeździć do miast wojewódzkich, żeby załatwić błahe formalności. Do Szczecina jest tylko ponad 140 km. Pestka, prawda!

To pisanie często nie wiele daje. Odpisują na moje listy tłumacząc się paragrafami, ustawami, czasami nawet używając do tego swoich prawników, ale konkluzja jest jedna - pozbyć się intruza.
Pisać nie przestane, ale postanowiłam dla siebie samej zorganizować coś na kształt terapii, bo niestety, spraw do załatwienia nie ubywa. Tak, żeby mi ulżyło wsiadam na rower i jeżdżąc po lesie 'piszę' na głos listy do różnych instytucji.
Gdy wracam do domu czuje się oczyszczona i gotowa do tworzenia 'nowej poezji' dla urzędników. Jest też z tego inna korzyść, do niektórych listy 'poszły' tylko z lasu i nie doczekają się wersji papierowej ... czyli ekologicznie.
Czy aby na pewno ekologicznie?