Alina Dragan

Jechałyśmy tym samym tramwajem w Amsterdamie. Tramwajem nr 4. Siedziała na pojedynczym siedzeniu, a ja stałam obok. Pewnie nie zwróciłabym na nią uwagi, gdyby nagle nie zaczęła się przygotowywać do wysiadki na najbliższym przystanku. Była szczupłą, piękną kobietą … chyba pod siedemdziesiątkę.

Miała mały, ale ciężki plecak i torbę stojącą na podłodze. Usiłowała włożyć plecak, ale nie mogła sobie poradzić. I wtedy sięgnęłam ręką, aby przynieść pomoc. Złapałam ramiączko plecaka i włożyłam jej rękę oraz poprawiłam płaszcz, żeby nie było zmarszczeń. W tym momencie spotkały się nasze oczy. Zaskoczona kiwnęła głową z podziękowaniem.

Przytrzymałam ją jeszcze, gdy tramwaj nagle zahamował i podałam torbę z podłogi. Gdy stanęła przy drzwiach gotowa za wcześnie do opuszczenia tramwaju odwróciła się w moją stronę i ponownie oczami wyraziła wdzięczność. Jej ciepłe spojrzenie powiedziało więcej niż mogłyby to uczynić najczulsze słowa.